واکیتاکی که با نام «فرستنده گیرنده»ی دستی و با اختصار HT از آن یاد می‌شود، در واقع نوعی «فرستنده گیرنده»ی دو طرفه‌ی رادیویی دستی وسیّار است. توسعه و پیشرفت قابل ملاحظه‌ی این وسیله، عمدتاً مرهون زحمات شخصی به نام دونالد. ال. هینگز، یک مهندس رادیو به نام آلفرد. جی. گراس و گروهی از مهندسین شرکت موتورولا بوده است. نخستین کاربرد این دستگاه در پیاده نظام ارتش بوده و به مرور، طرح‌های مشابهی برای به کارگیری آن در واحدهای زرهی و توپخانه، ابداع و مورد استفاده واقع شده‌اند. پس از پایان جنگ و خاتمه‌ی انحصار به‌کارگیری آن در ارتش، پای واکیتاکی به حوزه‌های گوناگون حفاظت و ایمنی عمومی و به دنبال آن، کارهای تجارتی و تولیدی و صنعتی و رادیوآماتوری و شخصی وغیره باز شد. معمولاً یک واکیتاکی از بسیاری جهات شبیه گوشی تلفنی است که در یک انتهای آن یک بلندگو و در طرف دیگرش، یک میکروفون جاسازی شده است (در برخی مدل‌ها، از بلندگو، در نقش میکروفون هم استفاده می‌شود) و بالاخره در قسمتی از گوشه‌ی بالایی قاب، یک آنتن تعبیه می‌گردد. در موقع ارسال پیام، شخص استفاده کننده، پنجره‌ی قسمت دهنی را در مقابل صورت خود نگهداشته و در آن صحب ت می‌کند. دراینجا باید یادآور شد که واکیتاکی، یک وسیله، دستگاه یا اسباب مخابراتی نیمه دو سویه است. در واکیتاکیهای چندتایی (چندگانه)، که در آ نها از یک کانال رادیویی منفرد استفاده می‌شود، در آنِ واحد، تنها یک کانال رادیویی، کار ارسال پیام را انجام می‌دهد و البتّه، تعداد زیادی گیرنده میتوانند به پیام ارسالی، گوش فرادهند. در حالت عادّی، واکی تاکی در وضعیّت گیرنده قرار دارد و به
هنگام ضرورت، با فشار دادن یک شستیPTT ، میتوان گیرنده را قطع و فرستنده را وصل کرد و از آن برای ارسال پیام سود جست.